TEORETYCZNE I TECHNICZNE PODSTAWY BADANIA

Wykorzystywany jest w kardiologii, pulmonologii, rehabilitacji oraz medycynie sportowej. Polega na połączeniu monitorowania EKG z ciągłą analizą składu mieszaniny gazów oddechowych podczas wysiłku fizycznego. To najlepszy obiektywny sposób diagnostyki duszności wysiłkowej, różnicujący jej przyczynę kardiologiczną od pulmonologicznej. Dostarcza informacji prognostycznych, jest wykorzystywany ponadto w ocenie skuteczności leczenia, między innymi u chorych z niewydolnością serca oraz pacjentów z wrodzonymi wadami serca.

Przygotowanie pacjentów do badania:
Na klatkę piersiową badanego nakleja się elektrody, które są połączone z urządzeniem rejestrującym zapis EKG. Na ramię badanego zakładany jest mankiet do pomiaru ciśnienia. W próbie spiroergometrycznej dodatkowo zakładana jest maska obejmująca usta i nos z analizatorem przepływających gazów oddechowych.

Pacjenci proszeni są o:

• nie spożywanie posiłku co najmniej trzy godziny przed badaniem
• nie palenie papierosów co najmniej trzy godziny przed badaniem
• dzień przed i w dniu badania nie spożywanie alkoholu
• przyjęcie leków zgodnie z zaleceniem lekarza kierującego na badanie (u części chorych wskazane jest przed badaniem pominięcie jednej lub dwóch dawek leku z grupy ‘betablokerów’)

Informacje które należy przekazać lekarzowi wykonującemu badanie:

• aktualnie przyjmowane leki
• wyniki poprzednich prób wysiłkowych (jeśli były wykonywane)
• wszystkie karty informacyjne z leczenia szpitalnego